Om 9:30 klapt de 2de BARRACUDA er op. Luke drilt hem en hij meet 96 cm. Omdat dit zijn eerste roofvis is boekt hij hiermee meteen ook een persoonlijk record. Ook voor ondergetekende is het leuk. Een vijftal grote GEPEN jagen bij de boot, er zijn veel vliegende vissen en ik kan een SAUNDERS TERN determineren en er zelfs een (povere) foto van maken. Qua vluchtpatroon en uiterlijk lijkt deze kleine stern erg goed op een Dwergstern van bij ons, maar de Saunders Tern heeft meer zwart op de buitenste grote slagpennen. Even later is hèt billen knijpen.... We komen in een harde wind terecht en een tafel valt pardoes om. Iets komt op mijn Canon 1DX camera terecht en breekt het glaasje van mijn folder/file keuze! Gelukkig blijft de camera operationeel en bereiken we een paar uur later wat kalmer water. Meteen zien we weer enkele dolfijnen. De rest van de dag verloopt rustig, tot er omstreekst 16:20 een gil weerklinkt. Fish on!! Maar helaas gaat ook deze vis er na een minuut waar af. Maarten kan zijn hoed (pet) wel opeten .... Hoeveel pech kan je wel hebben? We zijn nu bij de Mulaku Atoll's en ankeren voor de haven van Dhiggaru. Dit is een van de grotere eilanden en telt zo'n 2000 inwoners. We krijgen in onze sloep een (moeilijke) transfer naar het eiland. We worden opgewacht door de plaatselijke kinderen en krijgen een warme, hartelijke ontvangst. Luky speelt zelfs een partijtje volleybal mee met de locals. Op het voetbalveld houden een tiental HUISKRAAIEN kabaal en een Blauwe Reiger vliegt over. We krijgen gezelschap van een "gids" die ons allerlei bijzonderheden vertelt over zijn eiland. De man is erg behulpzaam en bijzonder vriendelijk. Het valt op dat toeristen hier met respect behandeld worden en je hebt nooit het gevoel dat men achter je geld aanzit. Integendeel! Na een wandelingetje drinken we een koffie in het jeugdhuis. Enkele jonge kerels spreken vlot Engels en het gaat algauw over de twee zaken die onze gemeenschappelijke interesse wegdragen. Voetbal komt eerst, en als we de locals wijsmaken dat de achternaam van Luky " Van Persie" is, veroorzaakt dit de nodige opschudding... Geintje! 

Maar dan gaat het over vissen. En wat blijkt...? Blijkbaar zijn we net te vroeg voor het beste seizoen en dat er eerder weinig gevangen wordt, heeft allemaal te maken met het veranderen van het weer en de windrichting... Dit hoorden we natuurlijk al duizend keer. Bij elke buitenlandse visvakantie ben je volgens de plaatselijke bevolking nooit of te nimmer op de juiste tijd, op de juiste plaats.... en natuurlijk is dat ook hier niet anders. Maar wij geloven daar natuurlijk niets van! Na een warm afscheid verlaten we het jeugdhuis en gaan we aan boord dineren. Eén maal het dessert achter de kiezen gaan we, vanop onze boot nog wat op bodemvissen. Er worden weer prachtige koraalvissen gevangen en moe maar voldaan, gaan we de vierde nacht in.



Dinsdag 20 januari
Het lijkt inderdaad werken… Weerom lichten wij om klokslag 6:00 uur het anker waarmee we de koraalriffen van het eiland Dhiggaru verlaten. We zetten terug koers naar het noorden. Omwille van de mindere vangsten besluit onze schipper om terug naar de plek te varen waar we gisteren de twee barracuda's vingen. We komen in ruwe zee terecht en ploegen met windkracht 5 door de golven van meer dan een meter. De eettafel gaat weer schuiven en alles wat niet vast ligt komt op de vloer terecht.  Na een uurtje zoekt onze kapitein de westkant van de Atoll's op en komen we in kalmere zee terecht. Het is meteen raak. Rob mag zijn eerste vis van de vakantie drillen en het blijkt om een Wahoo te gaan. Na een korte maar hevige dril komt de roofvis aan boord. 1.45 m ! Geen kleintje! Rob is in de zevende hemel. Niet moeilijk als dit de eerste vis ... van je leven is!

Nauwelijks bekomen doet een fikse ruk een Schimano-reel gieren als een speenvarkentje. . We krijgen er dus nog een op, en even later staat Leo de tweede vis te drillen. De krachtpatserij aan het eind van de lijn valt echter gauw stil. Dit is typisch voor een kleinere vis uit de tonijnen familie. Leo's vis is een Kawakawa of Oost-Dwergtonijn. Van zodra deze vissen gehaakt worden geven ze (net als Bonito's) alles wat ze in hun sterke lijf hebben en komt het tot een enorme krachtsexplosie. Na de eerste run en enkele verwoede pogingen om dieper te gaan, zijn ze echter (meestal) helemaal buiten adem... Deze prachtige vis is één van de 12 tonijnsoorten die in de Indische Oceaan voorkomen en… hij is heel erg lekker. De onfortuinlijke "Dwergtonijn" wordt dan ook meteen weidelijk afgemaakt en getransformeerd tot lekkere stukjes sushi. Andermaal: dit wordt straks weer vingertjes aflikken! Het ontbijt verloopt rustig, maar nauwelijks de koffie op, of Maarten staat alweer te drillen. terug een Wahoo! Hij is kleiner dan de vorige, maar meet toch nog altijd 1.14 m. Het gaat goed nu en vol verwachting staan de vissers naar de tikkende hengeltoppen te kijken. En dan .... is het over... De rest van de dag krijgen we geen teken van leven meer. Een beetje ontgoocheld komen we weer aan bij Dhiggaru waar we ankeren en er voor de tweede keer de nacht doorbrengen. Vanavond lijkt iedereen moe, er wordt niet meer gevist en we gaan niet meer aan land. Morgen komt er een nieuwe dag aan en is het weer "werken" geblazen...

Woensdag, 21 januari.
De wind is deze nacht gaan liggen. In schitterend ochtendlicht met een prachtig blauwe, open hemel, varen we weg van uit Dhiggaru. We gaan helemaal naar het zuiden. Om 7 uur krijgen we er een kleine vis op, maar die gaat er gelijk weer af. Een bonito? Dan wordt het wachten, lang wachten... Maar om klokslag 15:00 uur breekt de hel los. In een keer geven drie reels tegelijkertijd gierend hun lijn af en er ontstaat lichte paniek aan boord. Rob, Maarten en Luc grijpen elk een hengel en Leo draait samen met de rest van de bemanning de overige aasjes binnen. Jammer voor Rob, maar al na minder dan een minuut gaat zijn vis er af. Gelukkig gaat het Luc en Maarten beter af, en de kleinere vis van Luc komt na een minuutje of vijf binnen. Zoals je kan verwachten van dergelijke simultane aanbeden gaat het hier om GEELVINTONIJN. Het prachtige dier wordt gegaft en we concentreren ons nu op Maarten. Zijn vis is duidelijk groter en geeft zich niet direct gewonnen. Rrrr, rrrr.... De slip doet zijn werk en door flink te pompen wint Maarten meter voor meter de snaarstrakke lijn terug. Wat een sterke vissen zijn die tonijnen toch. Maar tegen de slip van een goede reel is zelfs deze krachtpatser niet opgewassen en de "yellowfin" komt langszij. We willen de vis terugzetten, maar daar denkt de kapitein anders over. Voor de Maladievers is tonijn nog altijd een grote bron van inkomsten en een extraatje kan de bemanning goed gebruiken.

Na de nodige foto's is het tijd om te toasten en trekken 4 gelukkige vissers een blikje open. Dat mag nu wel, want ze hebben immers meer dan zes uur op deze actie gewacht. Na de spannende momenten wordt het weer kalm. We gaan straks ankeren in de luwte van MULAKU Atoll's met zicht op de havenstad KOLHUFUSHI, maar Maarten vaart met Mohamed nog even uit met onze sloep. Hij gaat met een popper aan de gang en verspeelt een BLUEFIN Jack maar vangt wel twee mooie GEPEN. s'Avonds is het feest op de boot, garnalen en sushi van tonijn staan op het menu, maar het is vooral het bier die ons tot middernacht uit bed houdt.

Donderdag, 22 januari.
Hebben we ons verslapen?  Als we 's morgens wegvaren is het al 7 uur! Leo en Maarten denken erover om terug naar het noorden te varen ipv de route naar het zuiden aan te houden. Volgens hen hebben ze daar meer kans om een zeilvis te vangen. Maar als ik na ga waar we zijn, hebben we eigenlijk al het zuidelijkste punt van onze geplande vaarroute bereikt. Het weer is nog maar eens fantastisch, maar de wind blijft Noord-noord-oost. Dit houdt de temperatuur aangenaam, maar of dit ook goed is voor de visserij? Na een half uurtje zien we een marlijn-achtige vis jagen en boven water springen. Wonderwel kan ik die goed fotograferen en zie pas op mijn schermpje dat het om een Gestreepte Marlijn gaat! Vol verwachting wenden we de steven, maar als we over de plek varen gebeurt er niets...

Een heel eind verder, om kwart na acht, loopt dan toch één van de Pennreels krijsend af enn staat Rob een mooie "yellowfin" te drillen. De vis geeft goede sport, en eenmaal aan boord meten we 70 cm. Even later komt Maarten aan de buurt, ook hij heeft een geelvinnetje aan de haak geslagen. Eenmaal uitgedrild, wordt de tonijn netjes met de hand geland en na het onthaken, mag wordt ook deze vis geretourneerd. Onze sportvissers zijn zich heel erg bewust van de bedreigde status van tonijnen. Veel soorten staan op de rode lijst. De druk om tonijn niet langer op de huidige schaal commercieel te bevissen, neemt (gelukkig) alsmaar toe.
Na een paar uur zonder aanbeet, besluit het gezelschap om er de brui aan te geven. We houden halt voor een prachtig onbewoond eilandje, en dat wil men wel eens verkennen. "Er de brui aan geven" slaat natuurlijk op varend trollen met kunstaas achter de grote boot, want van vissen weten deze mannen van geen ophouden... Op de paradijselijke stek gaat Maarten met de vlieghengel aan de gang, en Leo probeert dat ook en dat wil ik filmen! Maar als de streamer op een paar centimeter van Rob zijn oor suist, blijf ik verder wijselijk uit de buurt. Gelukkig haakt Leo niets of niemand en houdt hij het ook niet erg lang vol. Samen met Luke gaat hij snorkelen en ... gelijk hebben ze! De Maldiven zijn een paradijs voor de duiker/snorkelliefhebber en vader en zoon beleven er dan ook een reuze-tijd! Intussen heb ik voor even de vlieghengel overgenomen en haak ik enkele mooie koraalvissen. Zelf even vissen doet deugd, maar na een uurtje ben ik weer aan't werk. Tegen de avond verlaten we het eiland, en als we weer aan boord stappen van de "Horizon 2", staat de rijk gedekte tafel al klaar. Moeten we het nog zeggen dat de sushi van Tonijn, de gebakken Geep en de gegrilde Snappers heerlijk smaakten? De kapitein besluit om ter plekke te ankeren. Maarten wil graag - vanuit de sloep - een uurtje met de popper aan de gang. Hij vangt nog twee mooie Gepen en de vissers aan boord slaan nog een Red Sniper aan de haak. Het was weer een mooie dag.

Vrijdag, 23 januari.
We vonden vanmorgen enkele vliegende vissen aan boord en dat beschouwen Leo en Maarten als een goed teken. Tenminste, zij gebruiken er eentje als aasvis en zijn er heilig van overtuigd dat er straks een zeilvis op klapt. helaas is dat niet het geval. Leo krijgt er wel een nieuwe soort op. Een Hondstonijn komt aan boord en dat is meteen de derde soort van de tonijn familie. De tandjes in de bek van de vis en de opvallende zijstreep zijn de voornaamste kenmerken. We stoppen met trollen rond 13:00 uur en ankeren. Op vraag van Leo en Maarten regelde Waheedhu een kleine boot van waaruit men straks werpend gaan hengelen. Uren te laat brengt Een tuffende dieselmotor een kleine lage schuit langszij. De gitzwarte kapitein lacht zijn parelwitte tanden bloot en doet teken dat wij vlug moeten instappen.

Het is al 15:00 uur als ik met Luke, Maarten en  Mohamed wegvaar. Na een uurtje tuffen - waarbij ik nu en dan een zoute golf in mijn nek krijg - zijn we op de spot. Werpend vissen vandaag! Het eerste uurtje wordt het niets. Intussen vangt Mohamed een BLUEFIN JACK (TREVALLY) en een RAINBOWFISH met zijn handlijntje. Maarten twijfelt even, maar besluit toch om werpend met popper, door te gaan op de "GIANT TREVALLY". Hij blijft stug doorvissen en ... ja hoor! Een enorme klap op de hengel op het kunstaas doet de harten opspringen. De vis is door het dolle heen en de slip giert als bezeten. Maarten moet tijdens de eerste run van de sterke vis een tiental meter snoer meegeven. De hengel plooit tot in het handvat, maar pompend wint hij, meter voor meter, de lijn terug. Het gevecht met de vis duurt misschien niet eens tien minuten, maar toch lijkt het een eeuwigheid voor de Trevally langszij komt. Vakkundig pakt Mohammed de vis bij de staart en zwiept hem aan boord. Een bundel van 10 kilogram spieren ligt spartelend op het dek. We hebben nauwelijks tijd om te bekomen als vlak bij de boot duizenden opgejaagde visjes boven het water uitspringen. "Fisch, Fish, Fish !! " roept Mohamed luid en hij wijst naar de paniekerende school speldaas. Maartens volgende worp is meteen raak en de klap die nu volgt rukt hem bijna de hendel uit de handen. Zeker 20 meter snoer gaat van de molen de dieperik in, en wat nu gebeurt is echt mooi. Heel sportief staat Maarten zijn hengel af aan Luke. Glunderend gaat deze jongeman zijn eerste gevecht aan met een grote, sterke vis. Wow! Een felle verbetenheid maakt zich van hem meester, hij moet en hij zal deze vis aan boord hebben. Als ik van mijn camera opkijk en mijn blik die van Maarten kruist is het duidelijk : dit is een kentering, hier krijgt Luke de vissersmicrobe te pakken die hij nooit meer zal kwijtraken. Na een helse dril komt de vis langszij en geeft hij zich gewonnen. Tot onze verwondering is hij niet eens zo groot. Best een mooie vis, maar toch een stuk kleiner dan die van Maarten. Pas als de Trevally zich draait, zien we dat hij net buiten de bek is gehaakt. Ongetwijfeld verklaart dit de kracht van de vis en het geweldig gevecht. Vissen die buiten de bek worden gehaakt vechten met een gesloten bek en dat scheelt....
Het is al avond en met het laatste licht van deze mooie dag maken we foto's van de beide mannen en hun vis. De schitterende lucht , de blauwe oceaan, de prachtige vissen en het enthousiasme van mijn nieuwe vrienden zorgen ervoor dat ik mooie foto kan maken. Ook de fotograaf is voldaan… De avontuurlijke avond zal beide vissers voor altijd bijblijven. Als we met de gammele vlonder koers zetten naar de "Horizon 2" weten we het wel: de Malediven zijn een paradijs voor de sportvisser!

Zaterdag, 24 januari.
Om kwart voor vijf loopt Leo iedereen wakker te fluiten. De zenuwen zeker? Vandaag gaat hij samen met zijn zoon popperend achter de GIANT TREVALLY aan. Normaal zou Rob ook meegaan, maar die zijn benen zijn gisteren door de zon wat "aangebrand". Tenminste, dat geeft hij aan als reden om bij ons aan boord van de "Horizon 2" te blijven. Maar misschien is dat wel een goedkoop uitvluchtje? Want als ik Rob citeer: "Aan het bier kan het niet liggen, want daar had ik er gisteren genoeg van op..." Tja, dan weten wij eigenlijk al genoeg.... Fijne vent die Rob - altijd lachen en een prima gevoel voor goed getimede humor. Hij verjaart binnen een paar dagen en we verdenken hem ervan dat hij gisteren al begon met een aanloopje voor het eigenlijke feest…
Het is nog aardedonker. Pas om kwart voor zes nemen vader en zoon voor een paar uur afscheid van ons. Maarten zet een plan op om de langverwachte Zeilvis te verschalken. Twee ploegen dus, die elk op hun manier er alles aan doen om vis aan boord te krijgen. Helaas blijkt enkel het popperen succesvol. Hoe Maarten ook probeert, een zeilvis krijgen we niet te zien. Leo en Luke treffen het wel. Zij komen na twee uurtjes weer binnen met maar liefst 3 trevally's. De grootste is een ding van ruim 15 kilo en meet net geen meter. Dit smaakt naar meer! Na een vlug ontbijt vertrekken Maarten, Leo en Rob samen met de schipper en Mohamed weer om het nogmaals op de Trevally's te proberen. En of dit lukt... Voor de derde maal is de "poppertrip" succesvol. Als wij langskomen met de grote boot staat Maarten een superzware vis te drillen en kan ik de landing filmen. De enorme Trevally is ver boven de meter en wordt geschat op minstens 30 kg. Hij gaat mooi terug en iedereen is hiermee dolblij. Nu en dan een vis voor consumptie is fijn, maar het terugzetten van deze prachtige dieren geeft deze sportvissers nog het meeste voldoening. En als we even later een gegrilde Trevally voor lunch voorgeschoteld krijgen, maakt het gevoel van totale voldoening zich van ons meester. Wat een schitterende dag is dit en …. het is pas middag!

Maar het werpend vissen in de hitte heeft veel gevergd. Voor het eerst krijgen we een siësta en gaan onze vissers rusten. Pas om half vier varen Maarten, Leo en Luky met de kotter weer uit op zoek naar de volgende reeks Trevally's. Helaas, het kan niet elke keer kermis zijn. Maarten verspeelt nog een mooie vis, maar er komt er geen één in de boot. Eenmaal terug op de "Horizon 2" wordt ons op het dek het zoveelste prachtige diner geserveerd. De visgronden rond het kleine, onbewoonde eilandje "RAABANDHIHURAA", op de westkant van MULAKU ATOLL zijn zo visrijk dat Leo en Maarten besluiten om het morgenochtend nog eens te proberen. Yihaa!



Zondag, 25 januari.
Kwart voor zes zijn we alweer uit bed en even later laden we ons filmmateriaal in de kleine vlonder. Leo en Maarten krijgen op deze trip het gezelschap van Waheedhu. Een kwartiertje later komen we al aan op de visgronden en kan het feest meteen beginnen. Overal zie je scholen van duizenden kleine aasvisjes die het wateroppervlakte doen leven. Als een GIANT TREVALLY er door jaagt zie je het speldaas met honderden tegelijkertijd uit het water springen en dat vormt een prachtig schouwspel. Maarten is een geoefende werper en zijn precieze worpen komen vrijwel steeds in de school vis terecht. Resultaat blijft dan ook niet lang uit, en met een enorme klap verdwijnt zijn popper in de diepte. Een flinke vis is gehaakt en kromt de Penn-hengel tot in het handvat. Een Trevally drillen is echte sport! Als de vis eindelijk langszij komt wordt hij door Waheedhu bij de staart gegrepen en komt hij met een perfecte zwaai binnen boord terecht. Er is nauwelijks tijd om te onthaken en te poseren voor een foto want rond ons heen is het net of de zee kookt. Overal zien we weer de springende aasvisjes maar toch heeft onze schipper zijn belangstelling voor dit schouwspel verloren. Zijn aandacht gaat naar iets anders. "Hebbaru, Hebbaru" schreeuwt hij plots.  Als we in de richting kijken die hij ons aanwijst, zien we een enorme zeilvis uit het water komen. Herhaaldelijk springt de vis omhoog, waarbij hij vaak helemaal los komt. Op volle kracht wordt de vlonder naar de plek van de actie gestuurd, maar helaas ... Het schouwspel is voorbij, voor we er aankomen. Niet getreurd, terug popperen op de trevally's dan maar. Het is Leo die er nu een op krijgt, maar hij heeft meteen door dat dit geen Trevally is. Een barracuda? Een Wahoo? Nee, toch! Als de vis zich na even laat zien, valt onze bek open. Dit is verdorie een haai! Een SILVERTIPSHARK probeert de purperen popper van Leo kwijt te raken, maar de vis zit goed gehaakt. Na een zware slome dril wordt de haai bij zijn staart gepakt en komt hij binnen. We schatten hem net over de meter. Nu is het opletten geblazen, want de tanden van deze doder zijn messcherp. Maarten drukt de haaienkop resoluut tegen de vloer en Waheedhu helpt met onthaken. Het gaat moeizaam want de bek en huid van de vis lijken net leder. Gelukkig zit de vis zit perfect gehaakt,  en kan hij even later weer zwemmen. Met een staartslag bezorgt hij Leo nog even een nat afscheid en weg is 't ie.

Als Maarten even later nog een Trevally van om en nabij de acht kilo haakt en succesvol landt, blijven onze gedachten toch bij de Silvertip. Haaien spreken immers tot de verbeelding en het vangen van zo'n beest - al is het geen knoert - is een voorrecht dat niet voor iedereen is weggelegd. Na een laat ontbijt wordt de schipper en zijn vlonder voor drie uur bij geboekt. Men krijgt er maar niet genoeg van. Ook Rob wil wel zo'n Trevally vangen en samen met Luky en de onvermoeibare Maarten vertrekken ze rond elf uur voor de laatste keer op de "Gangsters of The Surface"... En jawel hoor, ook deze laatste trip eindigde succesvol. Mooier kan niet want zowel Maarten, Luky en, last but not least, ook Rob brengen zo'n big fighter aan boord. Als de vlonder bij ons langszij vaart tonen de vissers trots hun trofeeën. Voor deze laatste trip stond de schipper erop dat alle vissen meegaan voor de pan en Maarten stemde daar noodgewongen mee in. De zes kindjes van onze schipper krijgen de volgende dagen ongetwijfeld heel wat viskroketjes op hun bord... Na de lunch zetten we koers naar het noorden en laten we Mulaku Atoll achter ons. De zon staat al laag als we bij VATTARU aankomen. We hebben de ganse vaart met 8 aasjes achter de boot aangesleept, maar kregen niets er op. In de luwte van dit onbewoond eiland gaan we ankeren en zit de dag erop. Oef!



Maandag, 26 januari.
Het was een rumoerige nacht. De wind stak vannacht op en zorgde er voor dat we min of meer wakker bleven . Een half uurtje slapen, ontwaken, weer een kwartiertje slapen, wakker, ... Het bleef maar duren tot we er om halfzeven uit kwamen. Een douche hielp ons de morgen instappen, en toen we het dek opzochten, stond de koffie al klaar. Vanaf zeven uur wendden we de steven naar het noorden, om rond 10 uur aan te komen bij het zuidelijkste eiland van de FELIDHE ATOLL. Het eiland "RAKHEEDHOO" is bijna een kilometer lang en zo'n vijfhonderd meter breed. Er wonen niet eens 500 mensen en die leven vooral van de visvangst. De reden dat we aan land gaan is omdat sommigen aan boord lijden aan een chronisch gebrek aan nicotine. Voor een keer krijgen de rokers dus mijn zegen... En wat een prachtig, van toerisme gevrijwaard eiland is dit. Hier rijden geen auto's of brommers. Hier zijn geen restaurants, zelfs geen kroeg vindt je op dit kleine eiland. Een ideale plek voor een selfie!.

Van de aanlegstijger lopen we zo het dorp in. De "hoofdstraat" is wel vijf meter breed en - uiteraard - niet verhard. Wuivende palmbomen zorgen voor de broodnodige schaduw, want hier is het heet. Gelukkig is de hitte door de zeebries goed te verdragen. Na nauwelijks twee minuten wandelen bereiken we de store en koopt men enkele sloffen sigaretten. Hier zijn de gevels van de huisjes geschilderd in prachtige kleuren en iedereen is erg vriendelijk. Overal zie je mensen die lachen of lekker languit in de schaduw liggen te niksen. Je kan hier makkelijk honderd worden!

Na wat foto's vertrekken we met de sloep weer naar onze boot. De wind wakkert nog verder aan als we opnieuw koers zetten naar het noorden. 's Avonds komen we aan in FULIDHOO, een eiland helemaal in het noorden van FELIDHE ATOLL. We ankeren er tussen enkele andere boten en gaan er aan land. Veel tijd om dit prachtige eiland te verkennen heb ik niet, want dit is een van de weinige gelegenheden voor het afnemen van interviews met Maarten en Leo. De beelden die ik achteraf neem van de keuvelende moslima's op het strand behoren echter wel tot de mooiste van deze trip. Na een drankje in de plaatselijke kroeg offreert Waheedhu mij een plaatselijke borrelhapje. Het zijn keiharde noten, gewikkeld in een bitter soort theeblad. Uit een flesje wordt er een soort menthol aan toegevoegd en het geheel wordt afgewerkt met tal van kruiden, vooral kruidnagel. Het smaakt afschuwelijk....
Als we terug bij de Horizon 2 aankomen wacht ons voor de zoveelste keer een uitstekend diner en gaan we na een paar biertjes tevreden naar bed.

Dinsdag, 27 januari.
Om 7 uur knijpen we er tussenuit en varen we trollend richting Male, de hoofdstad van de Malediven. De fut is er uit en met een wee gemoed worden nog een paar aasjes te water gelaten. Het is tegen beter weten in, want iedereen weet dat de kans om hier nog vis te vangen echt wel heel klein is. De industrie van Male komt in zicht en plots ziet alles er helemaal anders uit. We zijn terug in de "beschaving". Terug in de bewoonde wereld vol commercie en kunstmatige drukte. Na de noen gaan we aan land, en komen terecht op een kunstmatig aangelegd eiland. In tegenstelling met de natuurlijke eilanden heerst hier een weelderige plantengroei van voornamelijk aangeplante eucalyptusbomen. Men is druk met het aanleggen van nieuwe boulevards en overal zie je bouwwerven van waaruit straks nieuwe appartementsgebouwen uit de grond rijzen. We nemen een taxiboot naar het eiland Malé, de hoofdstad van de republiek. Na twintig minuten varen komen we terecht in een gezellige, maar enorme drukte. Dit is duidelijk een stad dat uit zijn voegen barst. Het lijkt wel alsof we in een computerspel zijn terecht gekomen. Honderden knetterende brommertjes en scooters manoeuvreren tussen auto's en vrachtwagens in straatjes van nauwelijks 10 meter breed. Stel je daarbij nog honderden voetgangers voor, die vrijwel allemaal in hun mobieltje lopen te schreeuwen, en je krijgt een beeld van de kakofonie in Male. De enige plaats waar het een beetje rustig lijkt is een open plein en hier zie ik voor het eerst veel vogels… Pannenschijters!… Gewoon stadsduiven dus… Fotogenieke momenten wel en ik mis mijn Canon…OK, het wordt dan maar behelpen met de I-Phone.

Onze kapitein leidt ons naar de vismijn. Niet dat we Waheedhu daarvoor nodig hebben, je hoeft alleen op de penetrante visgeur af te gaan en dan loop je zo de vismijn binnen. Ook hier is het een drukte van jewelste en naast de indringende visgeur en het oorverdovende lawaai worden ook je andere zintuigen op de proef gesteld. Nu weet ik eindelijk wat de uitdrukking "je ogen de kost geven" echt betekend. Alhoewel ik voor deze trip mijn camera niet meebracht, sta ik alweer te filmen met mijn iPhone. Het loont dan ook de moeite om een GEELVINTONIJN van 40 kilo in minder dan twee minuten te zien versnijden in lappen heerlijk suchivlees. De diversiteit van de verse vis die hier te koop gesteld wordt, is ongelooflijk! De nog levende en springende ansjovisjes lijken wel kleine zilveren juweeltjes.
Jammer genoeg branden ook droevige beelden zich op mijn netvlies. De levenloze ogen in de kolossale, van het lichaam gescheiden tonijnkoppen, de aasvliegen op de vissenlevers, het donkere visbloed dat zich mengt met het stromende water en al snel lichtroze wordt... Eigenlijk zijn dit best wel trieste beelden. Even, heel even, beeld ik mij in hoe het zou zijn als vissen geluid maakten. Als de doodskreten van de honderden prachtige dieren door deze hal zouden klinken. Als vissen ons konden vertellen hoe het voelt om met duizenden tegelijk samengepropt, langzaam in een net te stikken... Een beetje hypocriete gedachte natuurlijk, want daar denken we niet aan als zo'n gerilde tonijnsteak op ons bord ligt. Maar toch... Qua perceptie en aaibaarheidsfactor is er blijkbaar een hemelsbreed verschil tussen dieren waarbij er warm bloed of koud bloed door de aderen stroomt...

Mijn metgezellen stappen in een plaatselijke hengelsportzaak binnen, maar ik heb daar geen zin in. Recht tegenover de vismijn is een overdekte markt, best te vergelijken met een Marrokkaanse soek. Het is er donker en ik meen, dat mensen hier ook komen om de hitte te ontlopen. Er worden vooral groenten aan de man gebracht. Ondanks het povere licht is de kleurenpracht overweldigend. Ik vraag beleefd of ik foto's mag nemen en iedereen staat dit lachend toe. Er wordt mij zelfs een banaantje aangeboden en als ik de man hiervoor bedank krijg ik van hem een schouderklopje. Vriendelijke mensen in Male.

Ik verlaat de soek en zoek mijn metgezellen op. Als we even later de ingang van de overdekte markt voorbij komen, hoor ik èèn van hen zeggen: "Als je hier als toerist binnengaat, rippen ze je gegarandeerd en mag je blij zijn als je ongeschonden naar buiten komt". Perceptie. Ik glimlach en besluit om niet te reageren. 
Na ons bezoek aan deze wonderlijke stad taxiën we over water weer naar het kunstmatige eiland in aanbouw. Men komt ons ophalen en dit wordt de laatste avond op de "Horizon 2". Bij onze aankomst heeft de bemanning voor een verrassing gezorgd. De stijlen van de luifel op de boot zijn versierd met groene takken (eucalyptus ) en de tafel staat vol met heerlijke dampende schotels. Dit is een feestje ter onzer ere. En of we hier blij mee zijn! Waheedhu heeft zijn zoon en enkele vrienden uitgenodigd en na een tijdje worden e-mailadressen uitgewisseld en - zoals na elke vakantie - worden dure eden gesmeed. Met een krop in de keel wordt afscheid genomen.  Aandoenlijk hoor, als je stoere vissers een traan ziet wegpinken...

Woensdag 29 & donderdag 30 januari.
Om kwart voor zes wordt er op mijn kamerdeur geklopt en schiet ik wakker. Gelukkig pakten we gisteren al onze koffers! Na een verkwikkende douche schuiven we aan voor het ontbijt. Voor de laatste keer in deze werkvakantie laten we een verrukkelijke kaas-omelet aanrukken. Na een paar mokken sterke koffie zijn we helemaal klaar voor de terugreis. Een taxiboot komt ons ophalen en het afscheid van de crew valt zwaar. Veertien dagen optrekken met 10 man op een oppervlakte van nog geen 200 vierkante meter schept toch een speciale band. Vooral met een crew die er voor ons altijd stond. Iedereen had steeds een vriendelijk woord en een gulle lach voor ons klaar. Wat een fijne mensen! Eenmaal op het vliegveld verloopt alles prima en na een voorspoedige vlucht landen we 4 uur later in Dubai. Hier is het afzien… Zeventien (17!!) uur wachten op onze aansluitingsvlucht is toch we heel erg lang. Alhoewel Dubai bulkt van geld en luxe is het verblijf in de luchthaven niet erg comfortabel. De beste plaats lijkt me de Heineken lounge - dus ik moet werkelijk met heel weinig genoegen nemen.  Het is al vrijdagmorgen 8:30 als we boarden voor onze laatste vlucht naar Düsseldorf. We zetten ons uurwerk 3 uur achteruit, vliegen 7 uur en landen er op tijd. Het temperatuurverschil van zo'n 25 graden doet ons even naar adem happen en na twee uur rijden zijn we in Retie waar Maarten woont. Als we even later in ons karretje op de snelweg rijden komen we een uurtje later vast te zitten in de file rond Antwerpen. Nu weten we het weer: dit is Vlaanderen! Welkome Rudi, You are back in The Western world!