Aan land moeten we nauwelijks honderd meter lopen om via de toeristische dienst een hotelletje te vinden die daar ook weer maar zo’n 50 meter vandaan ligt. Het is kenmerkend voor dit eilandje, alles is kortbij en na twee dagen ben je zowat iedereen tegengekomen. We doen een eerste verkenningstocht (enkel met verrekijker). Maar meteen hebben we er spijt van onze toestellen niet te hebben meegebracht. De Jan-Van-Genten vliegen ons om de oren en zitten op hun nesten op nauwelijks 10 meter bij ons vandaan. We besluiten om terug te keren en vlug iets te gaan eten. Straks willen we het mooie licht mee pakken en zeker tot zonsondergang bij de vogelkolonie blijven. Na een heerlijk broodje/maatje staan we gauw weer tussen de zeevogels. Dat kan moeilijk anders, want je wandelt het eiland rond in amper anderhalf uur. De kreten van de Drieteenmeeuwen zijn niet uit de lucht en Zeekoeten vliegen voortdurend aan. Tussen hen zien we ook enkele Alken en een paar Aalscholvers. De Noordse Stormvogel is hier ook broedvogel en vliegt nu en dan rakelings voorbij. Eén enkele Stormmeeuw en meerdere Kokmeeuwen vind ik terug door hun afwijkende roep. Spreeuwen en Boerenzwaluwen vervolledigen het geheel. Algemene paniek als een Kraai de nesten nadert, maar ze laat zich niet intimideren en rooft het nest van een Drieteenmeeuw leeg voor onze neus.

Maar de "stars" zijn natuurlijk de majestueuze Jan-Van-Genten die voortdurend op en af vliegen. Sommige nesten hebben eieren en andere hebben al grote jongen die die in de keelzakken van hun ouders achter iets eetbaars zoeken. Fantastisch om zo kortbij bij deze zonderlinge, primitieve zeevogels te komen en hun balts zo goed te kunnen observeren! Het is dan ook één geklik en met volle kaartjes zoeken we ’s avonds heel laat een restaurantje op. "Culinair" Duitsland staat voor knackworst en het moet gezegd: de eerste smaakt verrukkelijk! Nee, we zijn niet jaloers op de blik-bonen van onze medereizigers van "hogerop"! Moe maar voldaan zoeken we een perfect bed op waarna de dagtaak er (bijna) op zit.

Dag 2: zaterdag 6 juni 2009. Helgoland in de voormiddag, Dune in de namiddag.

Ach…. Vroeg opstaan is er niet bij. Waarom zouden we ? De vogels vliegen hier niet weg en verloren uren in de wagen zijn hier onbestaande! Opstaan, lekker ontbijten (met alles erop en eraan) en slechts 20 minuten stappen om tussen de zeevogels te staan! Het is een lust om de vogels te zien aanzeilen in de strakke noorderwind. We ontdekken verschillende Genten die zich verhangen hebben in het nylon van de visnetten waarmee vrijwel elk nest getooid is. De oranje en blauwe kleur van het netnylon heeft een gek gezicht bij de rode kleur van de rotsen waarop de wit-zwarte vogels zitten. Enkele Graspiepers, Kneu’s en Witte Kwikstaarten broedden ook op het eiland. Maar qua soortenrijkdom blijft het hier natuurlijk beperkt. Na weer een paar kaartjes vol geschoten te hebben besluiten we om in de namiddag het nabijgelegen Dune met haar zeehonden op te zoeken. Een veerbootje brengt ons in minder dan 10 minuten ter plaatse en als we de aanlegsteiger aflopen komen we meteen in een kolonie Zeehonden terecht. Prachtige dieren zijn het. Ze blijken heel tolerant te zijn en gaan er niet vandoor als we kruipend over het zand hen naderen tot op minder dan vijf meter. Sonja schiet haar kaartje vol, want zeehonden behoren tot haar favoriete fotomodellen.



Een koppel Bonte Kraaien zoekt tussen de zeehondenlijven naar wat visresten en een Eidereend leidt haar jongen naar het open water van de zee. Merkwaardig dat ze dat kan zonder dat de Zeehonden er acht op slaan… zouden Zeehonden alleen vis en geen vlees lusten? Hoe zit dat dan met de verhalen over afgebeten poten bij ruiende Bergeenden in dezelfde Duitse Bocht? Iets verder krijsen een aantal Grote Sterns en wat Visdieven. Een Bontbekplevier is erg honkvast aan zijn foerageerplaatsje en laat zich heel dicht benaderen. Even later lopen we door een prachtige Kleine Mantelmeeuwkolonie. De nesten met de donkerbruine eieren liggen her en der opvallend te glinsteren in het zonlicht. De vogels lijken bezoekers gewend te zijn en zitten zo weer op hun nest. Ook Zilvermeeuwen broeden hier en het alarm van Scholeksters is niet uit de lucht. Aan de noordkant van het eiland komen we bij een grote kolonie Grijze Zeehonden. De oude mannetjes zijn zeer imposant maar ze wegen dan ook makkelijk het dubbelen dan hun “gewone” neven. De wind speelt met het geluid die in onze oren klinkt als iets puur en onrealistisch, kortom; niet van deze planeet… Het is zalig om op de brede stranden van Dune te kuieren en zo nu en dan een fotootje te nemen, ik heb me zelden zo relaxed gevoeld als hier. "Niets moet…" is één van Sonja's quotes. Een andere die ik van haar vaak hoor klinkt: "Tja… het is niet anders Rudi..." Sonja blijkt goed in staat om mijn Vlaamse drukdoenerij te temperen en zo wordt de o-zo-belangrijke vogelfotografie gezond gerelativeerd....

Helaas is het alweer tijd en moeten wij terug richting Helgoland. Sonja is een beetje moe en blijft in het hotel, maar 's avonds beleef ik op de rotsen, een van mijn mooiste fotografie momenten. Voor de "sunset" hebben vrijwel alle fotografen hun groothoeklens op gezet, maar ik blijf met mijn telelens de vogels viseren. Net als de zon ondergaat, komt er over zee een onweerswolk overdrijven en zie ik op enkele kilometers ver, de regen met bakken uit de lucht vallen. In het wondermooie, dreigende licht, komt een Jan aanvliegen... en daarop had ik gewacht! Mijn medefotografen monteren vlug-vlug hun telelens, maar voor hen is het té laat... Zo'n kansen krijg je geen twee keer... Heel laat kom ik het restaurant binnen, waar gelukkig de “kleine keuken” mij nog een schotel chili-con-carne verschaft. Sorry Sonja!

Dag 3: zondag 7 juni 2009. Afscheid van Helgoland.

De laatste dag alweer... Dus iets vroeger trekken we naar de zeevogelrots waar we in de verte de Zeearend zien rusten op een oude zeedijk. Het weer is nog altijd koud voor de tijd van het jaar, maar het feit dat we zonneschijn hebben en nu en dan een bewolkte lucht kan natuurfotografen alleen maar in een opperbeste stemming brengen. Toch is het een gek gezicht om koukleun Sonja in juni te zien rondlopen met handschoenen en een warme jas… De Zeevogels krijgen weer een gratis fotoshoot en rond de middag trek ik de laatste twee uur uit om in het laaggelegen gedeelte van het eiland de Roodmussen te zoeken. Volgens Karel zitten ze hier al meer dan twee weken en het zou best kunnen zijn dat ze hier gaan nestelen. Alhoewel Karel en Seraf de dag ervoor eentje volop hoorden zingen kan ik vandaag niet meteen een vogel ontdekken. Het is niet het liedje (pleace to meet you!) maar wel de kanarieroep die me een eerste ontmoeting met deze soort bezorgd. Minstens 10 jaar geleden toen ik er een aantal mocht ringen in Polen!



Ik vind verder nog een Roodmusje tussen een groepje Huismussen en in totaal zet ik de vogel (s) er drie keer op. Ondanks dat Seraf me voor het laatste half uur vervoegd, zien we de vogel (s) niet meer terug. Toch zijn de lage duindoorns en de enkele boompjes zeker de moeite waard. Er broeden enkele koppels Roodborsttapuit, Bosrietzanger en Grasmus maar dit gebiedje op het eiland is natuurlijk erg goed gekend voor zijn dwaalgasten tijdens het najaar, we moeten er gewoon nog eens heen in september.... Een Schnitseltje later zitten we weer al op de boot richting Cuxhaven en nemen we op het vasteland afscheid van Karel en Seraf. ’s Avonds laten we in een onooglijk (zelfs smerig) wegrestaurantje ons een fantastische aspergeschotel smaken en voldaan maar zeer moe rijden we de resterende kilometers uit. Het is weer mooi geweest!

Rudi Debruyne, 27 juni 2009