Mozambique, november 2010

Mijn vriend, vis- jacht- en kookmaatje Guy maakte ons al lang “warm” voor Mozambique ….
Toen ik zijn vakantiekiekjes van het jaar ervoor bekeek, ontdekte ik  een aantal (toevallig) gefotografeerde Krabplevieren. Eén van dé vogelsoorten die ik dolgraag eens wil zien...  Het stond vast: Sonja en ik zouden ons dit jaar laten onderdompelen in de “East African Experiance” van Mozambique!

Veel voorbereiding hadden we niet... Guy zocht de vlucht voor ons uit, en we zouden verblijven bij vrienden, in het kleine kuststadje Mossuril aan de Indische Oceaan. We waren er uitgenodigd door Stefaan en Karin.
Stefaan kende ik al lang, net als ik is hij afkomstig van Houthulst. Samen met Karine heeft hij voor het avontuur gekozen en in 2005 in Noord-Mozambique een bedrijf opgestart. Guy was er al geweest en had het voortdurend over de wonderbaarlijke visvangsten in de “Little Big-Game” klasse. Met zijn plaatselijke visboot voorzien van een 15 pk BB-motor, zouden we vrijwel elke dag tussen de dolfijnen en de walvissen varen en dagelijks vangsten doen van Goud- en Koningsmakrelen… Zeg daar maar eens “nee” tegen!   

Bovendien is de streek gekend voor zijn smaragdgroene en indigoblauwe waters waar palmbomen over hagelwitte stranden wuiven. Dus... de verwachtingen waren hoog gespannen!

Och ja, …. kleine bijkomstigheid: Guy en ik kennen elkaar al bijna 30 jaar… We weten dat de mix “Guy & Rudi op reis” altijd garant staat voor confrontaties met "De wet van Murphy", … we waren voorbereid…. !

Dag 1 - woensdag 1 november - De heenreis!

Na een paar uur kunnen we boarden richting Mozambique en na een goed uurtje komen we aan in Maputo. We zijn in Mozambique! Aan de balie van de incheck voor Nampula ontspint zich een hevige discussie. Wanneer mijn handbagage weel te zwaar wordt bevonden, hou ik mij van “den domme”. Stoïcijns gedrag en het engelengeduld die ik aan de dag leg, is immers efficiënter dan mijn kennis van de Portugese taal. Na een kwartiertje laten ze me erdoor, en dat zonder extra kosten! Tot onze verwondering blijkt de vlucht niet rechtstreeks naar Nampula te gaan. We krijgen nog een tussenlanding in Beira aan ons broek. Eenmaal daar aangekomen wordt pas na een halfuurtje de vijfde (en laatste!) vlucht naar Nampula ingezet. Het is drie uur in de namiddag als we aankomen. Als het vliegtuig richting vlieghaven taxiët zie we een Grijze Wouw (6) biddend prooi naar zoeken. Ondanks een autohuur-reservering vanuit thuis, weet men in het Sixt-kantoor van niets. Er zijn er geen auto’s ter beschikking. Men doet me het voorstel om een Ford pick-up 4X4 voor de zelfde prijs in ontvangst te nemen, waarin ik - na wat Afrikaans theater van mijnentwege - mee instem. Murphy?

Terwijl ik in de wagen de wacht hou, doen Guy en Sonja inkopen in het broeierige Nampula. De sfeer wordt een beetje ongemakkelijk wanneen men me van alles komt presenteren (zelfs pornoblaadjes!). Men is er niet blij dat ik niets wil kopen. Na het inladen vatten we - in volslagen duisternis - de 200 kilometer naar Mousuril aan. De (honderden) zwarte mensen die aan de zijkant van de weg lopen, zie ik slechts op het laatste ogenblik. het is dan ook gevaarlijk rijden, maar gelukkig verloopt alles goed. Van ons vertrekpunt gisteren in Diksmuide zijn we 36 (!) uur ouder wanneer we eindelijk Stef en Carine in onze armen sluiten. Na menig biertje vleien we ons uitgeput neer in een fantastisch bed.   

Dag 2 - donderdag 2 november, kennis maken met een “savannetuin”.

s’ Morgens wordt ik wakker door allerlei vreemde vogelgeluiden. Ik sla het muskietennet weg en trek mijn short aan. Binnen de 5 minuten sta ik buiten in de tuin (bij > 25 C°) de eerste vogelsoorten te determineren. Aan een drinkpoeltje is het een drukte van jewelste. Zwartoogbulbuuls (7) zitten hier overal. Het zijn luidruchtige vogels die hun bekende bulbuul-zang constant laten horen. In het ondiep plasje waar Stef zijn beton (laat) maken komen tientallen vogeltjes zich wassen. Ik kan mooie opnames maken van het  Angolees Blauwfazantje (8). Verder komen er een tiental Gewone Ekstertjes (9) langs en zien we Kaapste Tortels (10).

Ik loop naar de achterkant van het huis en zie op een nabijgelegen ruïne een juveniele Kaalkopkiekendief (11) over het dak “wandelen”. Er vliegen een paar Afrikaanse Hoppen (12) voorbij. Tussen de vele Roodkruinzwaluwen (13) vliegt hier en daar een Savannezwaluw (14). Er komen een paar Schildraven (15) op het dak van het tuinhuis zitten. De prachtige Roodborst Honingzuigers (16) - het zijn net groot uitgevallen kolibries - zijn overal nectar aan het zuigen uit de bloemen van de Alöe-plant.

 

Ik maak mooie foto’s van een mannetje Grote Textoorwever (17) die zich komt baden en vervolgens poetsen in de acacia vlak bij het huis. Dit mooie houten huis is het centrum van het BELMOZ-project van Stefaan en Karine. Het bedrijf is intussen uitgegroeid tot een onderneming met een voorbeeldfunctie. Met respect voor de plaatselijke bevolking, hun gewoontes en tradities, wordt werkgelegenheid verschaft aan zo’n tiental autochtonen. Wat Stefaan en Karine hebben verwezenlijkt is het draaien van een human-intrest documentaire meer dan waard. Vanuit het niets en met zeer beperkte middelen hebben zij een het voor mekaar gekregen om uit enkele plaatselijke producten zowel verrukkelijke alcoholische dranken, als natuurlijke gezondheid- als schoonheidsproducten te maken. Ze werken vooral met Alowe, een cactusachtige vetplant (die wij kennen als kamerplant), De plantage van honderden planten rondom hun mooie houten huis zorgt voor een continue lucratieve oogst. 

Na een voortreffelijk ontbijt (die lekkere kleine broodjes met mango-jam!) is het tijd om de hengelspullen op te tuigen en  richting Chokas te rijden waar we Moessa treffen. Het wordt een blij weerzien tussen Guy en zijn maatje en we besluiten om samen even naar het strand te rijden. In een plaatselijke baai ligt Guy's boot te dobberen op de harde wind. De lokale vissers komen spontaan hun vangsten tonen en we zijn verrukt over de kleuren van de exotische vis. En we zien natuurlijk ook weer heel wat vogels: een Geelbek Zwarte Wouw (18) komt boven onze hoofden gedag zeggen. Ik besluip een Woestijnplevier (19) tot op een 10tal meter. Hiervoor moet ik echter boven de schijt-putjes van de Mozambiquanen sluipen, maar gelukkig levert dit enkele mooie kopportretjes van de zeldzame plevier op. Samen met wat jongelui nemen Guy en Sonja hun eerste duik in de prachtige blauwgekleurde Indische Oceaan. Als de stoeipartij voorbij is hollen de kinderen over het strand en maken de gekste acrobaten sprongen over elkaar. Het witte zand plakt op de zwarte lijven. Mooi voor de foto!  De wind van over de Oceaan maakt metershoge golven en Guy zijn dobberende sloep zwalpt hevig heen en weer. Jammer maar vandaag ( én waarschijnlijk ook de volgende dagen) is vissen onmogelijk …
Dan gaan we maar vogelen! Een vriendelijke jongeman gidst ons naar de nabijgelegen Salina’s (zoutmeren) waar een honderdtal Groenpootruiters (20) geduldig overtijen. Ertussen zitten een paar Poelruiters (21), een tiental Bonte (22), Kleine (23) en veel Krombekstrandlopers (24). Een dertigtal Flamingo’s (25) laten zich goed benaderen maar 3 Nimmerzatten (26) vliegen veel te vroeg op. We keren terug naar Mossuril via een savanne-wegje en krijgen enkele prachtige vogels te zien. De Kuiftok (27) is daarvan de meest bizarre, de Melba Astrild (28) de kleurrijkste en de Wenkbrauwspoorkoekoek (29) de meest geheimzinnige. Bij het binnenrijden van Mosuril neem ik tenslotte nog even de tijd om de vele Schildraven te fotograferen. Met het laatste licht komt nog één Dwergbijeneter (30) even in de zon zitten,  maar foto's nemen lukt niet meer. Eenmaal "thuis" smaakt de curry met de tijgergarnalen van Carine voortreffelijk. Na menig glaasje kruipen we voldaan onder ons muskietennet in het perfecte bed.

Dag 3 - donderdag 4 november, mijn verjaardag!

Wakker om kwart voor vijf, en het waait nog steeds hard… Sonja verrast mij met een leuke verjaardagskaart. Voor dag en dauw vertrekken we met de wagen richting "Ilha de Mozambique". Het vogelen verloopt uitstekend. We zien  tientallen Smaragdvlekduifjes (31) en Dwergbijeneters. Een mannetje Gestreepte IJsvogel (32) zit zich voor zijn vrouwtje af te sloven en spreidt hiervoor voortdurend zijn vleugels op een eigenaardige ritmische manier. Wat een prachtige “zang” hebben ze toch! Op de elektriciteitsdraad ontdekken we een adulte  Gabar Havik (33). In een boom zit een knalgele Safraanwever (34) en we determineren een mannetje Oranje Bosklauwier (35). Langs de baan is een zand-win werf waar we een kolonietje Dwergbijeneters ontdekken. Als we langs de verse nestholletjes parkeren duur het niet lang voor we de nodige foto’s kunnen maken. Maar ook de Savannezwaluw poseert er prachtig voor de lens.

We vervolgen onze weg naar Ilha Mozambique en rijden over de smalle brug waar minstens honderd man aan het werken zijn. Het is met de brede 4x4 moeilijk laveren tussen de wit-rood geschilderde olietonnen en nu en dan krijgen we hierbij assistentie van drukdoende bouwvakkers. Het is laagtij en tientallen vissers zijn bezig met het binnenhalen van hun vangst. De zwarte, gespierde lijven vormen een prachtig contrast met het helderblauwe oceaanwater. Buiten een paar Kleine Zilverreigers (36) zijn er echter weinig vogels. Het eiland is mooi en er heerst een fantastische zorgeloze sfeer. Een man ligt te slapen voor de ingang van de kerk terwijl uit zijn transistor radio een geluid komt die jakhalzen zou verblijden. Bij het standbeeld van Vasco Da Gama bieden een paar jochies munten aan uit de tijd van de Verenigde Oostindische Compagnie. Terwijl één van de mannetjes op onze auto past, ontbijten we in de binnentuin van een liefelijk hotelletje. Wat een lekker eten en wat schitterende plaats! Op de terugweg naar het vaste land gebeurd er bijna iets ernstig. Ik rijd een betonmolen aan die net niet in de oceaan terecht komt, maar gelukkig is er weinig schade en met enkel een deuk in onze wagen, kunnen we onze weg vervolgen. In de zoutmeren van Lumbo staat een koppeltje Steltkluten (37). Op de terugweg door de Savanne zien we in een palmboom een …. Jawel, Palmgier (37). Rond de middag komen we weer thuis en eten er een voortreffelijke Cava cava (een soort Berenkrab) met Matapa (stamppot van pindanoten, wilde spinazie, ajuin en tomaten). Wat een verjaardagslunch!

Dag 4 - vrijdag 5 november, ... op restaurant!

Het is halfvijf en de eerste zonnestralen priemen door het slaapkamerluik… De niet nader te determineren vogelpiepjes roepen me naar buiten en ik besluit om mij met het eerste licht te concentreren op de Honingzuigers die in de tuin op de bloemen van de Aloë-plantage foerageren. Dit lukt aardig. Een prachtige mannetje Roodborsthoningzuiger werkt goed mee, maar ook een vrouwtje Poederdonsklauwier (43) komt langs. Intussen zit het waterbadje weer vol vogeltjes en als nieuwe soorten zien we het Vuurvinkje (44), verschillende Mozambique Sijsjes (44) en tussen het groepje Gewone Ekstertjes kunnen we nu toch meerdere Reuzenekstertjes (45) determineren. Ook enkele Mozambiquemussen (46) en staalvinkjes zijn van de partij, niet makkelijk die laatste, Widowfinches zijn één van de moeilijkst te determineren groepen van de Afrikaanse vogelwereld. Guy speelt vandaag kok en maakt voor ons een heet Thai’s soepje als lunch. Helaas zorgt dat voor heel wat deining in mijn zwakke maag. Dan liever de heerlijke gerechtjes van Amina, de keukenhulp van Stefaan en Karine. Sonja vindt het schitterend om haar de maniok te zien fijnstampen. 



Na onze siësta zoeken we de Nederlandse vrienden van Stefaan en Karine op. Op enkele kilometers van Chocas baten zij de Corral Lodge - een een luxe resort - uit.  Maar eerst toont Stef ons een prachtig stukje duin waar we een koppel Geelkeel Langklauw (47) ontdekken. Langs de oevers van een meertje staat een eenzame Wulp (48) en enkele Kleine Zilverreigers. Hierna rijden we langs de kust tot aan de monding van de rivier die er prachtig bijligt. Dé locatie van de Coral Lodge! Na de hartelijke begroeting zijn Guy en Stefaan meteen in de mood voor een zwempartijtje. Ze laten  zich zalig meedrijven met de sterke stroming tot in de oceaan. Wij zien slechts één vogel voor onze soortenlijst; de Mangrove reiger (49). Weer geen spoor van Krab- of andere plevieren…. De zonsondergang is mooi en na enkele lekker biertjes, waarbij we deze keer ook de bruine versie van de locaal gebrouwen "Laurentina Premium" proberen, besluiten we om hier te blijven eten. Ik trakteer voor mijn verjaardag! Een half uur later kunnen we allen samen aan tafel. Het eten is verrukkelijk en pas als de sterren fonkelen besluiten we om huiswaards te rijden. Het was (weer) een fijne dag!

Dag 5 - zaterdag 6 november – Marktdag

’s Ochtends leg ik mij - plat op de buik - bij de waterplas in de tuin en wacht geduldig op de dorstige vogels. De actie laat niet lang op zich wachten. Buien de zaadeters komen deze keer ook de Roodkopzwaluw en de Savannezwaluw langs. Ik maak er ook mooie kopportretjes van de Roodborst Honingzuiger. Het is markt vandaag en dit gaat door net buiten de omheining van het domein van BELMOZ. Even later staan we dan ook midden in de drukte tussen de halfnaakte zwarte lijven. De kleurrijke stoffen en vruchten die hier overal worden aangeboden steken schril af tegen de vaalbruine grondkleuren. Stefaan laveert door de gezellige drukte en heeft een vriendelijk woord voor iedereen. Je merkt dat de “Patron” hier heel hoog staat aangeschreven. De mensen hebben een grenzeloos respect voor hun werkgever, en zijn blanke “aux serieux” doorprikt hij zelf,  telkens weer, met een perfecte vorm van Zwart-Afrikaanse humor.

Het is vanaf de marktplaats een kleine wandeling tot aan de salinas (zoutmeren) waar we onderweg een Dwergarend (50) en een Vorkstaartscharrelaar (51) te zien krijgen. Op de zoutmeren zien we enkele Vale Strandplevieren (52) en een groepje Krombekstrandlopers. Terug thuis eten we in kokosolie gebakken manjok frietjes met een gegratineerd omelet van krab… neen, meer moet dat niet zijn!

Na de siësta willen Sonja en ik via een klein weggetje naar een salinas waar een mangrove langs ligt. Omdat de plaatselijke benzinepomp van Mossuril al dagen stuk is en in onze wagen het reservelampje van de brandstof oplicht, moeten we ergens diesel zien te vinden. Makkelijk zat zegt Stefaan! Langs de weg zie je op veel plaatsen glazen flessen op tafeltjes staan. Ze bevatten benzine of diesel, en je kan ze per liter kopen…. Als wij een bestelling van 10 liter plaatsen heeft de “pompbediende-garagist” waarschijnlijk zijn weekloon binnen!

We komen pas laat op onze bestemming aan, maar kunnen met het laatste avondlicht mooi een Roodwangmuisvogel (53) fotograferen. s’ Avonds eten we een verrukkelijk gesauteerde lula in kokosolie en dat met een Provençaalse saus op maniokfrietjes. Met veel te veel alcohol in ons lijf rollen we ons bed in. Het plan is om morgen vroeg op te staan voor een gezamenlijk tripje naar het kuststadje Quinga.

Dag 6 – zondag 7 november, De lange autorit naar de parelwitte stranden van Quinga.

Rond 6 uur heeft iedereen zijn kater vermoord en is men klaar om richting Monapo te vertrekken. Aan het benzinestation fotografeer ik een Kaapse Kwikstaart. Van daar uit wacht ons een lange rit naar Quinga . We stoppen een drietal keer. De markt van Liupo is het meest interessant. We kopen er wat mango’s en ander vers fruit. Voor onze neus wordt met een manchette vakkundig een kokosnoot drink-klaar gemaakt. Het is een genot om onze dorst te lessen met het frisse sap uit die bruine noot. Iets verderop kunnen we een Bruinkopnicator (54) noteren en zien we nog heel wat soorten die al vroeger op ons lijstje voorkwamen. Kuiftok en Gabarhavik zijn slechts twee voorbeelden. Wanneer we eindelijk Quinga bereiken, is het zicht op de witte stranden van de Indische Oceaan fenomenaal mooi. We verblijven er een paar uurtjes en vermaken ons met de locale jongelui. Het was vandaag een beetje té lang in de wagen zitten, maar als je in dit deel van Afrika ergens naar toe wil rijden, moet je er rekening mee houden dat de gemiddelde snelheid schommelt rond maximaal 40 km/u. Op de terugweg stoppen we bij een groepje Gehelmde Parelhoenen (55). Erg “wild" zien deze er trouwens niet uit… Als de avond valt zijn we op zo’n 30 kilometer van thuis en houden we halt bij een restaurant dat wordt uitgebaat door een Portugees. Stef en Karine trakteren ons op een lekkere kip met frietjes en een pintje, … dat was al een tijdje geleden… Laat, maar vol van de vandaag opgedane wonderlijke indrukken, zoeken we ons bed op. Morgen gaan we vissen!

Dag 7 - maandag 8 november, Eerste visdag!

Ietsje te laat vertrekken Guy en ik naar Chokas waar Moessa en zijn zoon ons al staan op te wachten.  Guy's boot is eigenlijk een veredelde houten sloep die hij twee jaar geleden door locale ambachtslui liet bouwen. Met zonsopgang kiezen we het zeegat en zien meteen een hoop sterns jagen. De meest algemene is de Visdief (56), maar er vliegen ook aardig wat Grote Stern (57), Dwergstern (58) en enkele Bengaalse Sterns (59) bij. Er springen vaak honderden visjes uit het water, vermoedelijk worden ze opgejaagd door schooltjes kleinere tonijn. Na een uurtje krijg ik als eerste een “run”. Na een fikse dril komt er een Koningsmakreel  van zo’n goeie 4 kilo boven. De gaf gaat erin, want deze lekkere knaap gaat mee! We krijgen nog 3 runs maar geen enkele vis blijft hangen. Plots spotten we een enkele Walvissen waarvan er één met zijn kop helemaal boven water komt. Op ons aandringen vaart Moessa in de richting van de oceaanreuzen, maar echt dicht wil hij niet komen. Blijkt achteraf dat hij er bang van is! Toch kunnen we aardige foto’s nemen van één exemplaar die zijn staart mooi laat zien. Het blijkt om de Bultrug te gaan, typisch voor deze soort is de onregelmatige rugvin en staartrand. Net voor het duiken komt die laatste helemaal boven water en toont een bijna witte onderzijde. Wat een waarneming! Op de terugvaart naar Chokas is het weer raak. Twee Zeeschildpadden zijn lekker aan het paren.  Van schildpadden heeft onze schipper Moessa, veel minder vrees. Guy zegt dat de dieren geluk hebben dat wij in de boot zitten, want de locale bevolking ziet Zeeschildpadden als een leuke “bijvangst”. Naar het schijnt is het vlees van deze prachtige beesten een lekkernij! Voor ons vormen de parende schildpadden aan de oppervlakte een echt spektakel! Er passeren ons nog verschillende jagende reuze-gepen met een lengte van minstens anderhalve meter. Als we moe maar voldaan aanmeren is het al tegen drieën. Vanavond is het weer feest: We vieren onze eerste vis; en of die gesmaakt heeft!

Dag 8 – dinsdag 9 november, 2de visdag.

Na onze straffe verhalen over wat gisteren gebeurde, gaat Sonja vandaag mee de boot in. Jammer maar deze tweede visdag waait het weer iets harder en is het zicht bijgevolg heel wat minder. Deze keer gaan we niet richting Ilha de Mozambique maar in de tegenovergestelde richting. We zien vandaag meteen weer heel wat Grote Kuifsterns en nog wat Visdiefjes. Al trollend varen we naar enkele eilanden voor de kust van Mosuril. Plots loop de lijn van de Penn-molen af en sla ik een mooie vis aan. Tijdens de dril komt een Baracuda een paar keer uit het water gesprongen en na een verwoede strijd komt de flinke vis langszij. De vis meet 1.27 cm. en weegt iets meer dan 11 kg! Na de opwinding van deze mooie vangst landen we eerst op Ilha de Matapa bij Cruz. het is een schitterend eiland met een prachtig wit strand waar verschillende “paddestoelen” van vulkanisch gesteente staan. Hun vorm hebben ze door het schurende water van eb en vloed dat het midden van de rots wegslijt. Tijdens een korte strandwandeling zien we verschillende nieuwe vogels; Enkele Terrekruiters (60), Wulpen en Regenwulpen (61) passeren de revue.  We zien en horen veel Zilverplevieren (62) en er vliegt een Visarend (63) boven ons hoofd met een flinke prooi in zijn klauwen. Op de terugwandeling komen  enkele Nimmerzatten, een Mangrovereiger en een Bisschopooievaar (64) landen op het wad. Gelukkig kan ik die laatste dicht genoeg benaderen voor het maken van een paar mooie foto’s. Maar de mooiste plaatjes komen van het landschap… De zee kleurt afwisselend smaragdgroen en azuurblauw en het witte strand levert plaatje op die zo in een exotische reisfolder kunnen ...

Dag 9 – woensdag 10 november, De dag dat we heel erg dronken werden.

We hadden gisteravond al besloten om “uit te slapen” en niet te gaan vissen. Blijkbaar zorgen de  malariapillen ervoor dat ik onrustig slaap en nogal fel droom. Ik ben dan ook weer vroeg uit de veren en met het statief en de Canon 500mm op de schouder wandel ik om vijf uur ’s morgens de Salina’s in. Een paar Kleine Strandlopers en enkele Bontbekplevieren zijn er aan het foerageren maar moeten vlug plaats maken voor de arbeiders van de zoutwinning. Verder zijn hier alleen Kleine Zilverreigers te zien en dus besluit ik terug te keren via het dorp. Ik kom voorbij de plaatselijke waterput en kan er de meest typische Afrikaanse tafereeltjes vastleggen. Met mijn witte huid ben ik voor de plaatselijke bevolking een curiosum. Ze staren me aan en lachen met die flinke, blanke man! Als de meest vermetele om wat geld kom vragen en ik op mijn beurt mijn lege binnenzakken toon ontstaat er een lachsalvo. Even verder zijn een 10-tal vrouwen aan het vissen. Waneer de meiden mij in de smiezen krijgen gaan gaan ze spontaan aan het dansen. Schitterend! Ik maak enkele foto's en neem zelfs een filmpje op. Even later ben ik net op tijd terug thuis kom voor het gezamenlijk ontbijt.

Samen met Guy en Sonja besluiten we om meteen te gaan vogelen in de nabijgelegen mangroves en zo de leeggevallen schorre gebieden te bereiken. De krabplevier-expeditie, want die moest vandaag toch eindelijk op de lijst komen te staan. Vanuit de wagen maak ik de eerst foto’s van een Kaneelpieper (65) en een Wespendief (66). Een Zuid-Afrikaanse Boomhop (67) daarentegen, wil maar niet op de foto…. In de Salina’s zien we Vale Strandplevieren (68) met pas uitgekipte jongen en we falen weer met foto’s van de Vorkstaartscharrelaar.

Tijdens een wandelingetje aan de oevers zien we nog enkele nieuwe soorten zoals Grote Zilverreiger (69) en een ferme groep Afrikaanse Dwergaalscholvers (70). Ik hoor ook een Bosruiter (71) en er vliegen wat Oeverlopers, kleine Strandlopers en Krombekstrandlopers rond. De Terrekruiters laten zich het moeilijks benaderen maar de Woestijnplevieren zijn minder schuw. Aan de rand van de mangrove plukken we een emmertje siri-siri, een soort zeekraal maar dan met smakelijke blaadjes. We rijden nog eens tot in Chokas en terwijl Guy nog wat herstelingswerk aan zijn boot doet, blijf ik onder de bomen zitten keuvelen met enkele lokale vissers. Ze tonen me hun vangst en ik verbaas me erover hoeveel soorten vis hier gevangen wordt. Het gelach is niet uit de lucht wanneer blijkt dat ik, zittend op een omgekeerd bootje, niet meer recht kan omdat mijn short aan de pek van de net herstelde sloep blijft plakken….

Voor de avond valt gaan Sonja en ik nog eens de brousse in. We zien er nog enkele nieuwe soorten. De Zwartkruintjagra (72), zingt hier net hetzelfde liedje als in Marokko en een koppeltje Goudstaartspechten (73) zijn net iets te vlug om ze te fotograferen.  Aan de Salina’s onderhandelen we met een vrouwtje over een half emmertje kokkels – De schelpen zijn verwijderd en de zeevrucht ziet er uit als een mini Sint- Jacobsnootjes. Voor 100 Metcays (goed twee Euro) zijn het de onze. In een waterfles zonder hals krijgen we ze mee. Dit delicieuze zeevruchten krijgen die avond voorrang op de dis. Met de eerder geplukte siri-siri en een kokossausje vormen ze een heerlijke basis bij de perfect a dentè gekookte pasta. Hemels! Guy en ik raken in “gesprek”. Pas als de fles Belmoz digestief leeg is gaan we stomdronken  naar bed …. Aiaiaiaia !

Dag 10 – donderdag 11 november, een citytrip met een kater.

De "BELMOZ Allowe digestief" is een verrukkelijk drankje maar met zijn tweeën een volle fles ledigen is gewoon te veel van het goede… De dag breekt dan ook aan alsof Mosurill in een Vlaamse mist hangt en... het wordt middag vooraleer die optrekt! Samen met Sonja verkennen we de mangrove en ik ben heel blij dat een jongeman zijn diensten als drager aanbiedt. Voor het uren dragen van mijn statief met camera “betaal” ik amper 20 meticals (50 Eurocent!). Een beetje schuldig voelt dat aan, vooral als je bedenkt dat het maandloon hier amper 50 Euro is… Maar hier, in dit deel van Mozambique redeneert men niet zoals bij ons. Er zijn erg weinig mensen die in loondienst werken. Pas wanneer men iets extra wil, gaat men daarvoor werken. In de natuur vindt men immers alles wat men nodig heeft om te overleven. Het is hier altijd goed warm, men hoeft dus nauwelijks kledij. Overal groeit de maniok en mango’s vallen zo uit de bomen. Bovendien haalt men uit de oceaan elke dag  lekkere vis of dito schaaldieren. Het valt ook op dat men hier vooral lachende gezichten ziet….De voornaamse bezigheid is dan voor velen ook de dagelijkse tripjes om drinkbaar water. Met een Jerrycan van 20 kilo op hun hoofd lopen jonge meisjes kilometers ver, en dat vaak meerdere keren per dag.

Net buiten de mangrove komen we aan zee Het is er erg heet. We maken onze beste foto’s van Terrekruiters en Groenpoten en keren even daarna terug naar huis.

Vandaag staat een uitstap naar Ilha de Mozambique gepland. Voorbeeldig – en veel beter dan ik dat deed – stuurt Stefaan onze Ford Pick-up rakelings langs arbeiders, fietsers, wandelaars en tegenliggers over de brug, tot op het eiland. We bezoeken er een fantastisch, maar nog in aanbouw zijnd huis, eigendom  van een Zweed. De man stapt dit jaar in het huwelijksbootje met een plaatselijke schone. Stefaan en Karine geven ons een kleine rondleiding op dit bijzondere, kleine eiland. Tijdens de Portugese koloniale tijd was Ilha Mozambique trouwens de hoofdstad van de kolonie.  Door de UNESCO is het eilandje uitgeroepen tot werelderfgoed, en dat is maar goed ook. Het is een schitterende plek en hopelijk gaat het Portugese erfgoed hier niet verloren. Ons stadsbezoek eindigt in een zwoel Jazzy clubrestaurant waar we niet alleen goeie muziek, maar ook een uitstekende pizza geserveerd krijgen. De 40 kilometer in de duisternis naar Mozuril wordt moeilijk. Aan èèn stuk laveren we tussen de vele nachtzwaluwen…. we zien zelfs dolfijnen oversteken… dacht ik, of droomde ik ?

Dag 11 – vrijdag 12 november, derde visdag.

 Ik boek "Alfonso" om ons ’s avonds rond te leiden en we pikken hem op bij zijn “coiffeursalon”. Hij brengt ons naar een savannebiotoop met enkele nabijgelegen "salinas". we verbazen ons over zijn scherp oog. Achtereenvolgens komen nieuw op de lijst: Witbuikhoningzuiger (74), Bijeneter (75), ♀ Spiegelwidavink (76) Geelborstbuulbuul (77) en de Roodkeelfrankolijn (78).

Dag 12 - zaterdag 13 november, 4de en ook laatste visdag.

Het is weer winderig en eigenlijk is het op Guy zijn sloep dan niet bepaald prettig voor een fotograaf. Als we er dan nog niet in slagen om gedurende uren één enkele strike te krijgen, besluiten we maar om tijdens hoog water de mangroves van het eiland Ilha de Matapa bij Cruz in te varen. Alle rotsen zijn nu voor de vogels hoogwatervluchtplaatsen. We varen zo langs de rotseilandjes met tientallen Zilverplevieren en Nimmerzatten. Overal zien we Regenwulpen. Naast een Bengaalse Stern zit een onvolwassen Grote Kuifstern (79). Ideaal om het grote-verschil eens goed te kunnen zien! De zee is extra woelig en weer moeten we er op de middag uit. Wat jammer dat we niet eens een bodemvisserij kunnen doen, dit zou ons ongetwijfeld veel mooie en kleurrijke vissen hebben opgeleverd.



Het is al laat als we in de namiddag aankomen bij Belmoz en Sonja en ik besluiten om toch nog eens het baaitje te bezoeken waar we enkele dagen geleden een Vale Strandplevier met jongen zagen. We vinden een van de jongen en ik maak met het laatste licht enkele vertederende foto’s van Sonja en het kleine fragiele vogeltje.



DAG 13 - Zondag 14 november, bedrijfs/vogelfotografie op dezelfde locatie.

Voor dag en dauw (?) er weer uit. Deze morgen is het werken geblazen. Stefaan en Karine vragen me om enkele foto’s te maken van hun Alowe-producten. We geven er een beetje vorm aan, en proberen om in dit kleine project ook met wat vogels te werken. Dat kost algauw een paar uur, en het is dan ook al na achten als we richting binnenland rijden. Op deze zijweg komen we in dorpjes waar nauwelijks één auto per week langs komt. De locale bevolking staat ons dan ook werkelijk aan te gapen. Op deze trip maken we weer prachtige foto’s van de mensen in hun – hier nog – natuurlijke habitat. We bewonderen de bouw van een typische hut en zien hoe  het strooien dak van een hut wordt aangelegd. Het vogelen is hier echter niet veel soeps, en dus besluiten we maar weer naar onze favoriete savannetrip tussen Mozuril en Chocas te rijden. Hier zien we onze derde soort bijeneter, de langverwachte Groene Bijeneter (80). Ik krijg een groter roofvogel in ’t oog en zie hem na een gierende glijvlucht (balts?) in de kruin van een palm verdwijnen. Als we er naar toe rijden en uitstappen vliegt de vogel van zijn nest en herkennen we een donkere fase van de Savannearend (81). De vogel cirkelt al roepend rond en na enkele foto’s poetsen wij maar de plaat. In Cabacera Grande zien we in de tuin van een vervallen restaurant een ♀ Halsbandhoningzuiger (82).

Dag 14 – maandag 15 november, onze laatste vakantiedag.

Het is de laatste volle dag in Mozambique, morgen vatten we de terugreis aan. We besluiten dan ook om op de plantage te blijven en ons te beperken tot het fotograferen van de tuinvogels. Deze laatste dag is het windstil en rijst de temperatuur naar de 40° C in de schaduw. Het pakken van de koffers vordert langzaam… Het is niet bepaald met grote goesting. Toch betrap ik me erop dat ik ook een beetje naar wat koude verlang. Ik zou hier in Mozambique niet goed aarden. De hitte vind ik fijn, maar de knusheid van een warme sjaal en muts zou ik gauw missen. Ach!

Er komen maken vandaag nog wel mooie vogelfoto’s, maar niet van nieuwe soorten. We besluiten met een totaal van (amper) 83 soorten. Op ornithologisch gebied werd deze niet veel soeps, en ook het vissen is niet wat wij ervan hadden verwacht. Toch was dit een fantastische trip. Het flauwe vogelen en vissen werd ruimschoots gecompenseerd door de vele andere leuke momenten die we hier mochten meemaken. Vooreerst was er de gulle gastvrijheid van Stefaan en Karine. Hun niet aflatende attenties, hun hulpvaardigheid,... Tel daarbij (Karines) bijzonder lekkere keuken, de bijzondere vriendelijke locals, en de prachtige natuur. Samen  maakte dit ons verblijf tot een uitzonderlijk leuke en heuglijke ervaring. Van Stefaan leerden we het relativeren, "the way of life" in relaxed Africa. Van Karine leerden we veel over natuurlijke gezonde voeding, over inzet en de passie voor het bereiden van een natuurlijke lekkere maaltijd. En van beiden kregen we (ongewild) een lesje over samenleven met een ander ras. Geen geleuter, geel blablabla,… Dé succesformule hierbij is voor hen heel eenvoudig: Het is een mix van wederzijds respect voor elkaars levenswijze met een flinke dosis humor. Hulde aan onze nieuwe vrienden!

Dag 15 –  dinsdag 16 (en woensdag 17) november,  afscheid en thuisreis.

Het is na zeven uur als we na een warm afscheid van Mosuril wegrijden. Enkele Groene Meerkatten wuiven ons uit. De terugrit is relaxed en wanneer we de auto inleveren in Nampula valt de schadeclaim nog mee. Men smeert me slechts een goeie 300 Euro aan mijn broek voor de blutsen die ik reed. Het inchecken gat vlot en na een vermoeiende reis komen we 32 (!) uur later in Zaventem aan. We wachten tevergeefs op onze rodcase met onze dure hengels en moeten allerlei papieren invullen voor een schadeclaim. Verdorie! Zulke goeie hengels kwijt!

Geluk zit hem in kleine dingen en als we om drie uur in de namiddag in Diksmuide aankomen is het eerste wat we doen een pondje grof varkensgehakt kopen bij beenhouwerij Maeseman. Met de nieuwe Humo in de hand, de verwarming op maximum, en een mond vol rauw gehakt gaan we proberen om de klimaat- en cultuurschok te doorstaan.… En dat zal vast wel lukken!

PS: De hengels kregen we enkele dagen later, ongeschonden, terug thuisbezorgd.

Rudi Debruyne, 20 november 2010



______________________________________________________________________________________________